Gedicht geschreven door zes leerlingen van basisschool Leeve uit Leeuwen en door hen voorgedragen ter gelegenheid van de 33e Herdenking op 5 september 2020.

We fietsen wel eens langs dit park met de zuilen.
We horen van de gestorven soldaten in al die verre landen.
We horen op school en op de tv over gevechten, de missies, de oorlogen. Maar gelukkig altijd ver van ons eigen huis.
We zien de wanhoop van vluchtelingen en hun angst.
We denken aan al die andere kinderen en starten goede doelen acties om hen te helpen.
Maar het leven is voor ons kinderen als een raket; we leven ons leven, gaan naar school, chillen op het plein.
Wij vieren ons leven.

Maar op sommige momenten staat het leven stil.
Hier in dit herdenkingspark zien we om ons heen de plaquettes met herinneringen aan overleden mensen.
We zien de eeuwige vlam branden als blijvend symbool voor al die duizenden militairen gestorven in de oorlog, vaders, opa’s, broers en tegenwoordig ook moeders, dochters en zussen.
Het leven veranderde van de ene dag op de andere voor hun familie, kinderen en kleinkinderen.
En we realiseren ons dat we respect en waardering moeten tonen voor al die militairen die voor vrijheid en vrede gevochten hebben.
En we hopen dat onze generatie en de generaties na ons dezelfde betrokkenheid en respect tonen.
En we buigen stilzwijgend ons hoofd en danken hen voor de vrijheid waarin wij mogen leven.

Vandaag gedenken en eren wij hen maar vieren ook het feest van de vrijheid, hier en nu.