In weerwil van zoveel

triest berouwde namen,

die als mijlpalen geslagen staan

in de donkere aarde van

van dit park van veteranen

eindigt een oorlog niet.

In tegenspraak met

zoveel behuilde jaartallen

die verschillende lagen bevochten tijd

afbakenen als afgesloten

en gedateerde oorlogsnachten

eindigt een oorlog niet.

Hij verplaatst zich enkel door de tijd.

Oorlog verschijnt

en duikt weer onder,

steekt zijn slijmerige

bloedbeluste drakenkop

altijd weer uit andere,

in tweedracht gespleten

gronden op.

Tempo doeloe, de tijd van vroeger

is de oorlog vreemd.

Geweld leest geen kalenders,

tijd is illusie voor vrede en wapenstrijd.

Daarom marcheren

in dit park van veteranen

en nooit vergeten namen,

herinnering en actualiteit

voor eeuwig schouder aan schouder.

Daarom zijn grootvader, vader en zoon

hier voor altijd

wapenbroeders van elkaar.

Voor wie dáár was zal Indonesië, Korea, Nieuw Guinea

net zo min als Libanon, Bosnië en Afghanistan

nooit of te nimmer tempo doeloe zijn

nooit verleden tijd,

maar elke ochtend weer opnieuw vandaag.

Het veteranenloon van de strijd

voor de wankele utopie van eeuwige vrede

is het loon van de angst.

Is de wrange onverbiddelijkheid van de spiegel

van waaruit de nooit achtergelaten angst

jou elke nieuwe ochtend weer opnieuw

genadeloos in de ogen kijkt.

Tempo doeloe, de tijd van vroeger,

Is iedere dag het heden voor èlke veteraan

Je werd gestuurd op missie

om vrede te bewaken

om vrede te bewaren

om vrede te gaan brengen,

maar toen je terugkeerde naar huis

raakte je je eigen innerlijke vrede

voor altijd kwijt.

Het pad dat ligt tussen het oude en nieuwe monument

in dit park van vrede,

-het pad tussen Indiëganger en jonge veteraan-

is niet het pad tussen verschillende tijdperken,

niet het pad tussen verschillende oorlogen,

is niet het pad dat afstand aangeeft

tussen verschillende generaties

maar is de weg die verbindt.

Java en Irak, Nieuw Guinea, Korea en Afghanistan

liggen in dit park van vrede

slechts de reikwijdte van één blik

en amper honderd passen van elkaar.

In de handreiking tussen beide monumenten

ligt het behoud van de vredeboodschap

van dit park voor de toekomst, besloten.

Alleen een meedogenloze vriendschap

tussen monument en monument,

tussen twee generaties veteranen

-een begripvolle, niets ontziende vriendschap-

waarin elk ingehouden persoonlijk verhaal,

wrang, bitter, pijnlijk of getorst als een zware last,

vrijelijk kan worden gedeeld,

draagt in zich de kiem van vrede.

Draagt in zich

de vredeboodschap die levend blijft

als zij wordt doorgegeven onder het

vaandel van gelijkheid.

van veteraan op veteraan

van generatie op generatie

Dan zal de boodschap van de hoop van tempo doeloe,

het vuur van de hoop uit de tijd van vroeger,

voor altijd de vredesvlam blijven

van de hoop het heden.

© Hans van Bergen, Roermond 2013